شیمی درمانی و تغذیه
شیمی درمانی یک درمان سیستمیک است که روی بافت های آسیب رسان و سلول های سالم تاثیر می گذارد.سلول های بدن که بازگردش سریع دارند مثل مغز استخوان، فولیکول های مو و موکوس مجرای گوارشی بیشتر تحت تاثیرند که نهایتا روی دریافت غذا و وضعیت تغذیه نیز تاثیر می گذارند. علایم مرتبط با تغذیه شامل سرکوب مغز استخوان ( سرکوب مغز استخوان ایجاد شده با نوتروفیل ها، پلاکت هاو سلول های قرمز خون )، آنمی، خستگی، تهوع و استفراغ، از دست دادن اشتها، التهاب موکوس، تغییر در چشایی و بویایی، گزروستومی ( خشکی دهان )، دیس فاژی و تغییر عملکرد روده مثل اسهال یا یبوست.
شدت عوارض جانبی به عوامل درمانی به کار رفته، دوز، طول دوره درمان، تعداد چرخه های درمان، داروهای همراه،واکنش افراد و وضعیت سلامتی فعلی بستگی دارد.استفاده مناسب از درمان های حمایتی مثل ضد تهوع، ضد اسهال، داروهای شیمیایی خون ساز، و آنتی بیوتیک ها و تغییر رژیم غذایی حائز اهمیت است. خیلی از افراد عوارض جانبی زیادی را تجربه می کنند به خصوص در دوز بالا و شیمی درمانی های مختلف. نوتروپنی (کاهش سلول های سفید خون و نوتروفیل ها) و سرکوب مغز استخوان فاکتور های اولیه محدودیت در شیمی درمانی است. به طور معمول شیمی درمانی اثرات مخرب دستگاه گوارش مثل التهاب موکوس، تهوع، استفراغ، اسهال و یبوست را ایجاد می کند. تغییر در حس چشایی وابسته به شیمی درمانی منجر به کاهش اشتها و کاهش دریافت غذا می شود.علایم مخرب دستگاه گوارش معمولا موقتی است؛ هرچند برخی رژیم های غذایی عوارض جانبی مخرب دستگاه گوارش را کاهش می دهد.
